I don't mind losing a girl to herself A quiet love is better than none And I don't mind losing a friend to a friend And I don't mind waiting if it's for the best A careful heart is better than none I don't mind painting my back with the past Pictures in resolute pain
Smoothing the laugh or the lane
But if it happens to you The same kind of deal I recommend fire Instead of the fool
If only to be a resolute man If only to be a reasonable man
Εκεί που ονειρεύτηκε, εκεί που απεκδύθηκε το περιττό τρέμω τώρα να πλησιάσω τόσο αδιάφορα, εγώ που ήξερα γι' αυτήν μόνο να κλαίω, εγώ που ήξερα ποιο θά 'ταν το μοιραίο και γέμιζα με αναμνήσεις το κεφάλι της
Σε μια πλακόστρωτη γωνιά βρες τε μου, βρες τε ένα μπαρ που αγόρια όμορφα του κόσμου να συχνάζουν όμως εγώ δεν το μπορώ πάνω από μέρα ν΄αγαπώ σ΄αυτήν την πόλη είν' αρκετό κάποιον μια μέρα ν΄αγαπώ
Βρες τε μου, βρε τε ένα παιδί να 'ν' η καρδιά του ωκεανή και ξεριζώστε του τα μάτια δίχως λύπη βγάλτε τα μάτια του γιατί δεν τα χρειάζεται να δει αυτή την πόλη το χτικιό που όλοι σε τρώνε ζωντανό
“I do feel that I’ve managed to make something I could maybe call my world…over time…little by little. And when I’m inside it, to some extent, I feel kind of relieved. But the very fact I felt I had to make such a world probably means that I’m a weak person, that I bruise easily, don’t you think? And in the eyes of society at large, that world of mine is a puny little thing. It’s like a cardboard house: a puff of wind might carry it off somewhere.”
Δύσκολα έως και σχεδόν ποτέ δεν είχε υπάρξει μια στιγμή που να μη σκέφτεται τίποτα.Οι διακοπές την έκαναν να ξεχάσει τα πάντα που την απασχολούσαν και έπειτα η επιστροφή στην Αθήνα της θύμιζε την παλιά καλή καθημερινή ρουτίνα της.Οξύμωρο σχήμα όπως την χαρακτήριζαν και σαν κορίτσι.Οι πρώτες μέρες πίσω της έδειξαν πως είναι να περνάς όμορφα και να ξέρεις πως αυτό που ζεις έχει ημερομηνία λήξης//
Ήθελε τόσο πολύ να αλλάξουν τα πράγματα μέσα και γύρω της και ένιωθε πως έμενε πίσω.Έβλεπε ή τουλάχιστον νόμιζε ότι έβλεπε πως ήταν από τα λίγα άτομα που δεν έχουν προοδεύσει.Το γεγονός ότι είχε περάσει στη σχολή που νόμιζε ότι ήθελε πλέον είχε αρχίσει να μοιάζει αδιάφορο.Ζητούσε να περιτριγυρίζεται μονάχα από ανθρώπους που είχαν να της προσφέρουν αυτό το «συνηθισμένο» διαφορετικό που θα την κάνει να γνωρίσει,να μάθει και να ερωτευτεί.Παρ’όλη τη μικρή της ηλικία είχε πήξει από αυτούς τους «αναλώσιμους».Έλεγε στον εαυτό της πως έπρεπε να διώξει κάποια άτομα από την καθημερινότητά της και πίστευε πως η ζωή της θα ήταν τόσο διαφορετική αν είχε αφοσιωθεί λιγότερο σε αυτούς.Θαύμαζε αυτούς που προσπαθούσαν και είχαν καταφέρει να επιτύχουν τόσα περισσότερα απ’ότι εκείνη//
Με το να βρει μια δουλειά,να ασχοληθεί με καινούρια πράγματα έτσι μόνο πίστευε πως η ζωή της θα προχωρούσε μπροστά.Ένα από τα προβλήματά της ήταν ότι δεν είχε βρει ακόμα τι είναι αυτό που «αγαπάει» και την κάνει να ξυπνάει με λαχτάρα θέλοντας να ασχοληθεί μαζί του.Σε αυτό το σημείο ζήλευε όσους βρίσκονταν σε παρόμοιες ηλικίες και το είχαν καταφέρει.Άρχισε να της δημιουργείται κόμπλεξ κατωτερότητας το οποίο ήταν από τα πολλά πράγματα που δεν εξωτερίκευε ποτέ.Εσωστρεφής,γιατί δεν ήθελε να βαραίνει τους άλλους με δικά της προβλήματα.Πίστευε πως η λέξη προβλήματα δεν ταίριαζε στο δικό της λεξιλόγιο.Τα προβλήματα τα είχαν αυτοί που είχαν χάσει ανθρώπους που αγαπούσαν,αυτοί που είχαν χάσει τη δουλειά τους,αυτοί που δεν είχαν πώς να ζήσουν.Αυτή απλά καταπίεζε τον εαυτό της πως δεν πρέπει να γκρινιάζει αφού δεν της έχει συμβεί κάτι τέτοιο//
Μιζέρια και έλλειψη πίστης στον εαυτό της
Πόσες ακόμα φορές είχε καταπιέσει τον εαυτό της να μην κλάψει για όσους την είχαν πληγώσει.Ο εγωισμός της έβγαινε νικητής αλλά το «βάρος» που ένιωθε άρχισε να μεγαλώνει.Ήξερε καλά πως στη ζωή μας πρέπει να περνάμε από όλες τις φάσεις απλά δεν επέτρεπε στον εαυτό της να τσακιστεί για κάποιους που δεν της είχαν δωθεί με τον ίδιο τρόπο.Τον τελευταίο χρόνο είχε αρχίσει να επιζητά τη μοναξιά.Ατελείωτες βόλτες μόνη της και ήταν τότε που δεν της έλειπε κανένας και τα ξεκινούσαν οι σκέψεις.Έβλεπε πως οι άνθρωποι για να σε σαγηνεύσουν και να σε κάνουν δικό τους φορούσαν το καλύτερο προσωπείο τους,έπαιρναν αυτό που ήθελαν και εξαφανίζονταν//
Μετά ερχόταν η εξιδανίκευση για κάποιους που είχε αγαπήσει.Έβλεπε το ταίριασμα και το δέσιμο που είχε δημιουργηθεί μαζί τους ή τουλάχιστον φανταζόταν πως είχε και οποιοδήποτε άλλη καινούρια γνωριμία φάνταζε αταίριαστη δίπλα της και ζητούσε αυτό που δε μπορούσε να έχει//
Το θέμα με τις ερωτικές σχέσεις ζωής έλεγε πως ήταν που θα καταλήξει ο άλλος.Μπορεί να ζήσει τη ζωή του τη με περαστικές σχέσεις μηνών,μακροχρόνιες σχέσεις ,σχέσεις εξ αποστάσεως,καταπιεσμένες συζυγικές σχέσεις και κάθε άλλο είδος καθημερινής σχέσης.Μαζεύοντας εμπειρίες και μαθαίνοντας από τη μαγεία ή την εξυπνάδα ή την ηλιθιότητα του κάθε ανθρώπου στο τέλος να καταλήξεις σε αυτό που αγαπάς και θα αγαπάς πιο πολύ απ’όλα τα άλλα και σε αυτό που σε γεμίζει όσο τίποτε άλλο//
Φυσικά τα τελευταία που γράφτηκαν είναι οι επιθυμίες του κοριτσιού με τα τρία ονόματα.
"Καθ'οδόν" Αμοργός/η πρώτη παραγγελιά του βραδιού/το δεύτερο καραφάκι ούζο γιατί δεν υπήρχαν λεφτά για άλλο/τα πρώτα δάκρυα που δεν ξέρεις για ποιο λόγο εμφανίζονται
La estrella del norte traerá el cielo claro y estrellado pero antes que aparezca una vela sobre el mar me volveré una ola y un fuego para abrazarte, tierra extranjera Y tú, mi pátria perdida y lejana te volverás caricia y herida cuando amanezca en otra tierra Ahora vuelo a la festividad de la vida, Ahora vuelo a la fiesta de mi alegría. Viejas lunas mias, mis nuevos pájaros despedid al sol y al dia desde el monte para que me veais pasar como un relámpago en el cielo.
This is not an illusion This is not a temptation People always try to feel People always try to feel something different Breathing in to the good times Breathing out to the bad times Everything's alive Everything inspiring for human poetry ♦ You were made of a endanger You are made of embracement But I' m just a hope But I' m just a hope, you claimed, like the others Now I hope I could be loved Now I need to give more love Turning to my left, turning to my right I see tears on your face
And then she frowned, and shook her head, then put her arms around him once more, pressing her face into his shoulder, making a noise that sounded almost like rage. 'What's up?' he asked. 'Nothing. Oh, nothing. Just...' She looked up at him. 'I thought I'd finally got rid of you.' 'I don't think you can.' he said”
“But why should you be interested in me?" Good question. I can’t explain it myself right this moment. But maybe – just maybe – if we start getting together and talking, after a while something like Francis Lai’s soundtrack music will start playing in the background, and a whole slew of concrete reasons why I’m interested in you will line up out of nowhere. With luck, it might even snow for us.
“It strikes me that this may be one of the differences between youth and age: when we are young, we invent different futures for ourselves; when we are old, we invent different pasts for others.” “I certainly believe we all suffer damage, one way or another. How could we not,except in a world of perfect parents, siblings, neighbours, companions? And then there is the question on which so much depends, of how we react to the damage: whether we admit it or repress it,and how this affects our dealings with others.Some admit the damage, and try to mitigate it;some spend their lives trying to help others who are damaged; and there are those whose main concern is to avoid further damage to themselves, at whatever cost. And those are the ones who are ruthless, and the ones to be careful of.”
στην απ 'εξω.αυτό το καλοκαίρι πάντα κάτι θα γίνεται και θα σου γαμιέται η ψυχολογία.κάθε καλοκαίρι η μόνιμη σκέψη οτι το επόμενο καλοκαίρι τα πράγματα θα είναι καλύτερα απ'όλες τις απόψεις.και σκατά,για ποιο λόγο να είναι,για ποιο λόγο πιέζω τον εαυτό μου να αλλάξουν τα πράγματα.στην ίδια θέση με πέρσυ.μόνο που την προηγούμενη χρονιά πίστευα οτι μετά το καλοκαίρι θα αρχίσει η σχολή και θα γνωρίσω ενδιαφέροντα άτομα,θα ασχοληθώ με τις σπουδές μου και τέτοιες μαλακίες.ναι αμέ,τα άτομα και το ενδιαφέρον για τις σπουδές ελάχιστο.ίσως φταίει οτι παραείμαι περίεργη και γω.και πάνω που γνωρίζεις έναν άνθρωπο που σε ενδιαφέρει(σαν άτομο και μόνο) σιγά σιγά χάνεται απο κοντά σου.συγκεκριμένα δύο άτομα που σε ενδιαφέρουν.αυτή η απομυθοποίηση για τους πάντες.το καλό μέχρι στιγμής έχει κρατήσει ελάχιστους μήνες.και το αληθινό καλό μέρες.και το μόνιμο ερώτημα του "τι κάνω λάθος".άσε μας και συ σιγά τα προβλήματα που έχεις εδώ άλλοι πεθαίνουν.η μαλακία είναι αυτή η συνεχής προσπάθεια στα λάθος πράγματα."σταμάτα να το κυνηγάς και να δεις που θα ρθει απο μόνο του",ναι το βρήκαμε λουκουμάκι και το λέμε για όλα.και απο την άλλη φέτος έχω υποσχεθεί τόόόόσες φορές πως θα σταματήσω να ασχολούμαι με αυτούς τους διαιωνισμούς των σχέσεων.3000 φορές τέλος και 3000 φορές ξανά απ'την αρχή.και αυτός ο γαμημένος εγωισμός εκει που ώρες ώρες του δίνει και καταλαβαίνει κάποιες φορές σε κάνει να σέρνεσαι.και μέχρι πότε και αυτό;πάνω που σταματάνε τα μπερδέματα και δε θες να ασχολείσαι με τίποτα μετά απο λίγο μπαίνεις ξανά στον ίδιο κύκλο.βασικά δε βγαίνεις ποτέ απο τον κύκλο απλά σταματάς για κάποιες περιόδους.και αυτό γιατί ακόμη δεν τη θες αυτή τη σταθερότητα.αν την ήθελες θα ήσουν αλλιώς.ίσως αν την ήθελες θα ταν πιο εύκολα.και θα μπορούσες να πεις πιο εύκολα αυτά που αισθάνεσαι χωρίς να επηρεάζεσαι απο την οποιαδήποτε ανάγκη που έχεις μέσα απο τον άλλον.ίσως και έτσι θα σε καταλάβαιναν και θα το ένιωθαν πραγματικά..
It was one of those great spring days, it was Sunday, and you knew summer would be coming soon. And I remember that morning Dorrie and I had gone for a walk in the park and come back to the apartment. We were just sort of sitting around and I put on a record of Louie Armstrong which was music I grew up with and it was very, very pretty, and I happened to glance over and I saw Dorrie sitting there. And I remember thinking to myself how terrific she was and how much I loved her. And I don't know, I guess it was a combination of everything, the sound of the music, and the breeze, and how beautiful Dorrie looked to me and for one brief moment everything just seemed to come together perfectly and I felt happy, almost indestructible in a way. It's funny, that simple little moment of contact moved me in a very, very profound way.
Claudia: I don’t understand. He meets a girl that can give him a new life and he pushes her away? Guido: Because he no longer believes in it. Claudia: Because he doesn’t know how to love. Guido: Because it isn’t true that a woman can change a man. Claudia: Because he doesn’t know how to love. Guido: And above all because I don’t feel like telling another pile of lies. Claudia: Because he doesn’t know how to love.
Her haircut, she looked what she'd made her
In that dress growing ever tighter
It was saddening the lengths she had gone to
To appear more attractive
In the process losing something
We never knew but still missed
You knew you were lost as soon as you saw her
You saw your life as a series of complicated
dance steps
Impossible to learn, they had to come naturally
Together you squirmed and wriggled
And I could only jerk along behind
"Not only your childhood, but the whole of your past, is a gaping void. This is why it’s best not to look back. You have to understand that you mustn’t look back, if only for reasons of self-protection, I thought. Whenever you look back into the past, you’re looking into a gaping void. Even yesterday is a gaping void, even the moment that’s just passed."
Όσοι πιστοί προσέλθετε τώρα που γυρνάει.Για εσάς που θέλετε να γεμίζετε τα κένα σας με ανούσιες σχέσεις.Για εσάς που καταπιέζεστε να είστε για κάποιο χρόνο μόνοι ώστε να βρείτε τον εαυτό σας.Για εσάς που δεν ξέρετε τι θέλετε.Για εσάς που θέλετε απλά να αρρωσταίνετε τις ζωές των άλλων.
“But who can say what’s best? That’s why you need to grab whatever chance you have of happiness where you find it, and not worry about other people too much. My experience tells me that we get no more than two or three such chances in a life time, and if we let them go, we regret it for the rest of our lives.”
“You may not be her first, her last, or her only. She loved before she may love again. But if she loves you now, what else matters? She’s not perfect - you aren’t either, and the two of you may never be perfect together but if she can make you laugh, cause you to think twice, and admit to being human and making mistakes, hold onto her and give her the most you can. She may not be thinking about you every second of the day, but she will give you a part of her that she knows you can break - her heart. So don’t hurt her, don’t change her, don’t analyze and don’t expect more than she can give. Smile when she makes you happy, let her know when she makes you mad, and miss her when she’s not there.”
Reality disguises herself as a dream. Your heart seams to stop some seconds,you are in a imaginary coma. Because the pain that he bears is just too much to take. And in that exact moment,the first ray of light comes from your window,you listen to this song. And your world is crushed. And you just open the window,feel the fresh and cold air that comes from the South. You smile,the tears makes you blind,with the sun,and the colors of the world just seems brighter. Because you are thinking on him.//youtube comment//
Τις περισσότερες φορές πιστεύεις οτι με κάποιο άλλο άτομο θα είσαι διαφορετικά και έτσι ρίχνεις όλη την ευθύνη πάνω στον άλλον.Πάντα ο άλλος,ο ίδιος σου ο εαυτός ελάχιστες φορές.Μετά αφού χωρίσεις συναντήσεις αυτό το "διαφορετικό" σύμφωνα με αυτό που έχεις στο μυαλό σου-τη φαντασίωσή σου- συναντάς μια παρόμοια κατάσταση που τελικά το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο συνομιλητής σου.
όλοι κρίνουμε πολύ αυστηρά τους άλλους, οι άλλοι μας κρίνουν πολύ αυστηρά και έτσι είναι πολύ δύσκολο να είμαστε μαζί. Αν σταματήσουμε να κρίνουμε και να επικρίνουμε, ίσως αφήσουμε περισσότερο χώρο σε καταστάσεις που ευνοούν τη συντροφικότητα.
Μπορεί να με έχεις από κάτω και με το ζόρι να με θάβεις στη σιωπή Να επιμένεις πως μου αξίζει ένα άδειο πιάτο Και σαν σκυλί να με κλωτσάς μες τη βροχή
Μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις πως μου χεις πάρει κιόλας την ψυχή Κι όταν ακόμα θα νομίζεις πως μια για πάντα έχω χαθεί
Εγώ θα φλέγομαι, θ' ανθίζω, θα γιορτάζω, θ' ανατέλλω Θα σε καίω Θα καταστρέφω με τραγούδια της ψυχής σου το μπουρδέλο Θα ανατέλλω
Μπορεί αν θες με ένα σου ψέμα να με κρατάς μέσα στη λάσπη Κι αν πάλι χρειαστεί να μου φοράς τα πιο ωραία σου κουρέλια Και να με βγάζεις σαν σκλαβάκι στο σφυρί Μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις πως μου χεις πάρει κιόλας την ψυχή Κι όταν ακόμα θα νομίζεις πως μια για πάντα έχω χαθεί
Εγώ θα φλέγομαι, θ' ανθίζω, θα γιορτάζω, θ' ανατέλλω Θα σε καίω Θα καταστρέφω με τραγούδια της ψυχής σου το μπουρδέλο Θα ανατέλλω
Ακόμα κι όταν θα νομίζεις πως μου πήρες τη ψυχή θα σε καίω Κι όταν ακόμα θα νομίζεις πως για πάντα έχω χαθεί Θα ανατέλλω
